GAZİPAŞA'DA 4 yıldır lenf kanseri tedavisi gören 3 çocuk annesi Seher Özyiğit (44), Halk Eğitim Merkezi'nin el sanatları kursuyla hayata bağlandı. Hastalığını yenme noktasında önemli bir yol kat eden Özyiğit, Burada huzur buluyorum. Kızlarımı annesiz koymak istemiyorum. Benim bir mavi boncuğum var, onun da ismi kanser. Bu mavi boncuğu boynumda taşıyorum artık dedi.

Gazipaşa'ya bağlı Kahyalar Mahallesi'nde oturan 3 kız çocuk sahibi Seher Özyiğit, 2015 yılında rahatsızlandı. Hastalık nedeniyle 4 ayda 20 kilo kaydeden Özyiğit'in kol ve boyun bölgesinde şişlikler meydana geldi. Vücudunun çeşitli bölgelerinde ilerleyen sinsi hastalık, Özyiğit'in gözüne de sıçradı. Göz ardında çıkan kanser hücreleri nedeniyle görme kaybı yaşayan Özyiğit, eşi Nazif Ali Özyiğit (46) tarafından Antalya Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne götürüldü. Burada yapılan muayene ve tahliller sonucunda Özyiğit'e lenf kanseri teşhisi konuldu.

Tedavisine Antalya Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde devam edilen Özyiğit'in kemoterapi nedeniyle saçları döküldü. Kızları Naciye Özyiğit (18), Mercan Özyiğit (16) ve Merve Özyiğit (10) için yaşama sıkı sıkı sarılan Seher Özyiğit, Kasım 2018'de kök hücre nakli olduktan sonra taburcu edildi. Eşinin tavsiyesiyle Gazipaşa Halk Eğitim Merkezi'ndeki el sanatları kursuna başlayan Seher Özyiğit, burada hastalığını unuttu ve kurs sayesinde hastalığının ciddi anlamda iyileşme sürecine girdiğini fark etti.

'KIZLARIM ANNESİZ KALMASIN”

Seher Özyiğit, Çok sıkıntılar çektik. Eşim yeri geldi yevmiyede çalıştı. Bazen günlerce Antalya'da hastanede kaldık. Benim yüzümden eşim üzerine bir elbise dahi alıp giyemedi. Tedavimde doktorlarım 'Sen ne yaptın Seher Hanım' dediler. 'Bu sinsi hastalığın baş kısmı bitmiş' dediler. Ben her şeyi HEM'de bulunan başta hocam Asiye Hanıma ve arkadaşlarıma borçluyum. Burada çok mutlu oldum. Yolum kursa uzak ve bazen otobüsü kaçırıyorum ama yine de 7 kilometre yürüyüp, kursa geldiğim günler oldu ama kimselere demedim. Burada huzur buluyorum. Allah beni daraltmadı, çocuklarıma bağışladı. Allah inşallah beni yaşatır. Kızlarımı annesiz koymak istemiyorum. Tek duam en sonuncu kızım, çok dua ettim. 'Allah'ım diğerleri neyse küçük kızım biraz daha büyüse, Allah'ım gücümü benden alma' diye dua ettim. Benim bir mavi boncuğum var, onun da ismi kanser. Bu mavi boncuğu boynumda taşıyorum artık dedi.

3 yıl kemoterapi gördüğünü ancak henüz yeterli iyileşme sürecine giremediğini anlatan Seher Özyiğit, Yaşamaktan tam umudumuzu kesmişken, eşim beni Gazipaşa Halk Eğitim Merkezi kurslarına yazdırdı. Eşim, 'Sen burada mutlu olacaksın. Ben seni her gün sabah getirip akşamları buradan alacağım. Senin için ne gerekiyorsa yapacağım. Benim için ve çocuklarımız için yaşamalısın' dedi. Eşim beni halk eğitimin kapısına bıraktı. İçeri girdim ve Asiye Hocam ve kursiyer arkadaşlarımızla tanıştım. İlk defa böyle bir ortamda olduğum için çıkıp, gelmek istedim. O gün Asiye Hocam elime bir kumaş verdi. Onu işledim ve hocam çok güzel olduğunu söyledi. Hocamdan övgü dolu sözleri duyunca hemen şımardım. Kursun ilk günü bitti. Yarın bir daha gideyim, öbür gün bir daha gideyim derken kursa iyice bağlanıp, usta oldum diye konuştu.

'HASTALIK DURMUŞ”

Kursa başlayınca hem çok mutlu olduğunu hem de hastalığını unuttuğunu vurgulayan Seher Özyiğit, şöyle dedi

Hatta uzun bir süre tedavi olmaya bile gitmedim. En son doktorumla görüştüğüm zaman, 'Seher Hanım bu hastalığın kafası ezilmiş. Sende artık bir şey yok' dedi. Ben de eşim tarafından halk eğitime yazdırıldığımı, burada mutlu zamanlar geçirdiğimi, bu yıl kafasını ezdiğim hastalığın seneye de gövdesini ezebileceğimi söyledim. Doktorum da dedi ki 'Bravo Seher Hanım, kızların için yaşamalısın. Artık sürekli gelmek zorunda değilsin. Ama bu kadar iyi olduğuna çok şaşırdım, öğretmenlerine ve halk eğitim müdürüne çok selam söyle' dedi.

'SEHER NEŞE KAYNAĞIMIZ'

Gazipaşa Halk Eğitim Merkezi el sanatları öğretmeni Asiye Küçükduman da Kurslarımız eylül ayında başlamıştı. Seher, kurslarımıza biraz geç geldi. Özel bir durumu olunca kendisine yardımcı olmak istedim. İlk başta 'acaba yapabilecek mi, kurslara devam edecek mi' gibi kafamda sorular oluşmuştu. Ama kendisine ilk başta bayağı moral verdim. İlk gün akşamüzeri Seher kurstan ayrılırken, yarın belki gelir belki gelmez diye düşünmüştüm. Ertesi gün Seher geldi ve 'Ben devam etmek istiyorum' dedi. Seher kurslarda bizim neşe kaynağımız oldu. Kendisi rahatsız ama hep neşe kaynağımız oldu. O sınıfta olmadığı zamanlar sınıfta bir eksiklik oluyordu. Seher'e de iyi gelmesi beni çok mutlu etti, inşallah tamamen iyileşir. Yolu uzaktı. Biz her şeyimizi paylaşıyorduk, Seher çok paylaşımcı. Kısa sürede çok çabuk geliştirdi, yaratıcı fikirleri var dedi.